Udzungwa, Morogoro and more

Hallo allemaal,
Alweer een aantal weken terug na mijn laatste verslag, dus weer even een update vanuit het warme Tanzania. Na het laatste verslag ben ik samen met Paulien, Rosanne, Floor en Karin (de andere verpleegkunde studenten en twee coassistenten) naar Udzungwa mountains geweest. Dit was een erg bijzondere ervaring. Om in Udzungwa te komen moesten we ongeveer een halve dag reizen. Op deze weg reden we door Mikumi national park, waar we onder andere olifanten, zebra’s en giraffen hebben gezien. Super leuk! In totaal hebben we drie hele dagen in de bergen gelopen, samen met drie poorters, een gids en een ranger (een echte met geweer en al). Hierbij hebben we de top van één van de bergen op zo’n 2500 meter beklommen. We sliepen deze dagen op een kampeerplek halverwege de berg, midden in de jungle. Zo’n bijzondere ervaring om zo dicht in de natuur te leven, wassen in een beekje (10 cm diep) en ’s avonds bij het kampvuur dansen onder de sterren. Op de top was het bewolkt maar af en toe konden we een glimp opvangen van het prachtige uitzicht. Na het weekend waren we lichamelijk allemaal flink toegetakeld, maar het was zeker de moeite waard!
Na een weekje stage zijn we vorig weekend naar Morogoro geweest. Dit is een stad op ongeveer twee uur rijden vanaf ons huis. Hier zijn wat meer westerse invloeden te merken. Echt bizar hoe snel normale dingen bijzonder worden en andersom. Hoe je bijvoorbeeld verwonderd kan zijn over een tv en een pizza. Het was echt heerlijk om hier even lekker bij te komen.
Afgelopen week heb ik mijn laatste week gehad op de kinderafdeling waar ik de afgelopen vier weken heb gewerkt. Het stagelopen hier went steeds meer, maar sommige dingen zullen nooit helemaal wennen. De afgelopen weken zijn er een aantal kindjes waar ik voor zorgde overleden. Wel heftig om zo’n hummeltje in je armen te zien sterven. Ik vond het heel frustrerend om te zien hoe hier mee om wordt gegaan. De familie heeft namelijk vaak niet eens door dat het kind al overleden is, tot dat de arts ze dat vijf minuten later komt vertellen. Zelfs nadat we een kind hadden gereanimeerd had de familie het niet door, waaraan je kunt merken dat de algemene kennis over het algemeen erg laag is. Voordat de familie het lichaam mee kan nemen moeten eerst de rekening voor de zorg worden betaald. Wanneer dit is gedaan wordt het lichaam van het kind in doeken bij de moeder op de rug gebonden en gaan ze vaak achterop de pikipiki naar huis. Heel bizar hoe hier met kindersterfte wordt omgegaan door zowel de familie als op de afdeling, naar mijn idee namelijk best wel afstandelijk. Misschien is het een soort zelfbescherming, maar wel heel raar om te ervaren. Verder heb ik het wel steeds meer naar mijn zin op stage. De taal gaat makkelijker en het ‘systeem’ begrijp ik steeds een beetje meer. Hierdoor heb ik ook het idee dat ik mezelf meer en meer nuttig kan maken. Komende week ga ik starten op de andere kinderafdeling. Een Nederlandse tropenarts heeft mij gevraagd om mee te werken aan een project wat hij aan het opstarten is voor ondervoede kinderen. Ondervoeding is hier een groot probleem, omdat mensen afhankelijk zijn van de oogst van hun land en er weinig kennis is over goede voeding. Momenteel is de zorg voor ondervoede kinderen niet aanwezig en worden patiënten doorgestuurd naar andere ziekenhuizen, waar ze vervolgens vaak niet heengaan. Hij is nu bezig met het opzetten van een zorgprogramma hiervoor. De voeding die hiervoor nodig is is niet aanwezig dus wordt dit zelf gemaakt met lokale producten, zo komt de melk bijvoorbeeld van de koe van de zusters. Mijn taak is met name om te kijken wat de verpleegkundigen nodig hebben om deze voeding elke twee uur toe te dienen, iets wat nu niet/slecht gebeurd. Ik ben erg benieuwd en heb er veel zin in.
Verder gaat het hier goed. We zitten nu met z’n vijven in het huis. We leren elkaar steeds beter kennen en het is gezellig. Ik ben begonnen elke week een aantal keren te hardlopen. Dit is vaak echt hilarisch omdat er vaak tientallen kinderen achter je aan rennen. Maar sporten in dit klimaat en ook het naroepen went steeds meer. Het is hier nog steeds erg warm, rond de 35 graden, maar het begint steeds vaker te regen waardoor het dan weer even iets afkoelt.
Ik hoorde dat bij jullie de lente een beetje begint door te breken. Geniet ervan!
Kwa heri!