Project, Mikumi, Wedding and more

Hallo allemaal,
Alweer een tijdje terug na mijn laatste verhaal. Het leventje is hier ondertussen al zo normaal dat ik af en toe vergeet hoe snel de tijd gaat. Sinds het laatste verhaal ben ik gestart met een project voor kinderen met ondervoeding. Hierin is mijn taak met name het coachen van de verpleegkundigen in de voedingstoediening. Dit klinkt simpel maar is nogal een hele uitdaging hier. De motivatie van sommige verpleegkundigen is laag en over het algemeen zijn ze geen groot fan van veranderingen. Het is de afgelopen maand dan ook een hele strijd geweest, maar ik kan ondertussen zeggen dat het resultaat er mag zijn. Momenteel worden namelijk alle voedingen dagelijks gegeven. Het is hierbij geweldig om te zien hoe snel de kinderen opknappen. Helaas geldt dit niet voor alle kinderen. Een maand na de start van het project was ongeveer de helft van de kinderen gestorven. Hierdoor merkte ik hoe snel ik, door de intensieve zorg voor de kinderen, een band heb opgebouwd met bepaalde moeders en kinderen. Dit maakt het wel extra moeilijk als zo’n kindje overlijdt. Gelukkig zien we de laatste weken dat het percentage kinderen wat hersteld steeds groter wordt. Het is mooi om te zien dat dit ook de collega’s stimuleert. Het is ook heel bijzonder om te ervaren dat mensen nu je werk beginnen te waarderen. Afgelopen week heb ik zelfs een bedankje gekregen van het afdelingshoofd (de meest strenge en introverte Tanzaniaan die ik heb ontmoet).
Ik leer steeds beter omgaan met de culturele aspecten in het ziekenhuis. Zo begrijp ik ondertussen dat als je alle medicatie twee uren te laat geeft, dat ook op tijd is. Toch blijven sommige dingen bizar.
Bijvoorbeeld als je tijdens een reanimatie om je heen kijkt en erachter komt dat je het enige personeelslid op de afdeling bent. Maar ook het overlijden van kinderen door fouten in de behandeling, waarna er vervolgens wordt gezegd dat het Gods wil is wanneer iemand overlijdt.
Gelukkig gebeuren er ook veel mooie dingen op de afdeling. Ik ben de afgelopen weken bezig geweest met het maken van ‘handmade african’ speelgoed. Zo mooi om te zien hoe de kinderen hiervan opleven. Als het lukt zal ik een aantal foto’s hiervan uploaden.
Het ingezamelde geld (1778,15 euro waarvoor we jullie nogmaals heel erg voor willen bedanken!!) heeft ondertussen zijn plek gevonden. We hebben een groot deel gedoneerd aan de bouw van de nieuwe ‘labour en maternity ward’. Hiernaast hebben we de saturatiemeters gekocht. De rest van het geld zal worden besteed aan het project voor ondervoede kinderen. Dit zal onder andere worden besteed aan het investeren in een koe voor de melk waarmee de voeding wordt gemaakt. Ook worden hiervan de opnames betaald voor de kinderen waarvan de familie het niet kan betalen.
Naast het werken doen we ook veel leuke dingen. Zo zijn we een aantal weken terug naar Mikumi national park geweest. We waren al eens eerder door dit park heen gereden maar zijn dit keer echt op safari geweest. We hebben hierbij onder andere zebra’s, giraffen, olifanten, nijlpaarden, buffels, een krokodil en een leeuw gezien. Het is soms net alsof je door een grote dierentuin rijdt. Wel heel bijzonder om te zien hoe die dieren in werkelijkheid leven.
Afgelopen weekend hebben we een echte Tanzaniaanse bruiloft mogen meemaken. De bruidegom was een vriend van een Nederlandse verpleegkundige die een aantal jaren terug in ons huis heeft gewoond. Het leek hem leuk om ons te laten zien hoe een bruiloft hier in Tanzania werkt. Afgelopen weken is hij een paar keer bij ons op bezoek geweest. Een vriend van de bruidegom kwam ons (Africanstyle 1,5 uur later dan afgesproken) ophalen voor de kerkdienst. Dit was een erg mooie kerkdienst met veel gezang en rituelen. Vervolgens ging iedereen onder begeleiding van een muziekkorps naar een hotel om foto’s te maken. Hier moesten we nog even (twee uren) wachten, waarna we naar een feestzaal gingen. De feestzaal was super mooi versiert. De avond stond vooral in het teken van allemaal rituelen. Zoals bijvoorbeeld het voorstellen van alle gasten, het aanbieden van taarten aan de families, het aanbieden van de cadeaus aan het bruidspaar en hun ouders en nog veel meer. Tussendoor werd er veel gedanst. Om half twaalf ’s avonds was het tijd voor het diner wat door vrienden en familie was geregeld. Heel bijzonder om te ervaren hoe gastvrij de mensen hier zijn. Na het diner werd er nog even gedanst waarna het bruidspaar de zaal verliet. Het was heel speciaal om deze dag te mogen mee maken.
Morgen begint ook hier de normale werkweek weer. Ik wens jullie allemaal veel succes voor deze nieuwe week.
Baadaye!